ตอนที่ 15 – ผู้แทน

ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ    สภาอำมาตย์ตัดสินใจว่าอย่างไรขอรับ

อำมาตย์: พวกเราตัดสินใจไม่ลดภาษี    ข้าถามอะไรเอ็งหน่อย    เอ็งจะเอาเท่าไรถึงจะเลิกนำพวกไพร่ออกมาชุมนุมเรียกร้อง

ไพร่อุปถัมภ์: กระผมไม่เอาอะไรขอรับ    ถ้าท่านยอมลดภาษีก็ไม่ชุมนุมกันแล้วขอรับ

อำมาตย์: ข้าก็บอกเอ็งแล้ว ว่าพวกเราจะไม่ลดภาษี    แต่พวกเราจะแจกข้าวสารให้พวกเอ็งกันครัวเรือนละถัง    ว่าไง    พวกเอ็งจะเลิกชุมนุมไหม

ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ    กระผมก็ไม่ทราบว่าพี่น้องไพร่จะชุมนุมต่อหรือเปล่า    ท่านลองแจกข้าวสารดูก่อนก็ได้ขอรับ

อำมาตย์: อ้าว    เอ็งจะให้ข้าแจกข้าวสารแต่ไม่เลิกชุมนุมได้ยังไง    แบบนี้ก็โกงกันนี่หว่า

ไพร่อุปถัมภ์: ท่านขอรับ    สิทธิชุมนุมโดยสงบเป็นสิทธิส่วนบุคคลนะขอรับ    กระผมบังคับพี่น้องไพร่ให้ชุมนุมหรือไม่ชุมนุมไม่ได้ขอรับ    แล้วแต่พี่น้องจะตัดสินกันเอง

อำมาตย์: แล้วตัวเอ็ง ล่ะ    ทำยังไงเอ็งถึงไม่เรียกพรรคพวกมาชุมนุมอีก    เอ็งจะเอารางวัลอะไร

ไพร่อุปถัมภ์: เอาแบบนี้ไหมขอรับ    ขอกระผมเข้าไปร้องเรียนในสภาอำมาตย์เวลาพวกกระผมเดือดร้อน    ขอเข้าร่วมประชุมกะพวกท่านบ้างเป็นครั้งคราว    เวลาพวกกระผมเดือดร้อนก็ไม่ต้องมาชุมนุม ให้พวกท่าน ขับรถถังมาไล่ให้เปลืองกระสุนเปลืองน้ำมันอีก

อำมาตย์: สามหาว    เอ็งไม่มีสิทธิในการบริหารจัดการประเทศ    มันจะมากไปแล้ว    ได้คืบจะเอาศอก

ไพร่อุปถัมภ์: ท่านอย่าเข้าใจผิดขอรับ    กระผมแค่ขอเข้าไปร้องเรียนในสภาอำมาตย์เป็นครั้งคราว อำนาจการตัดสินใจเป็นของพวกท่านขอรับ    เวลาท่านอยากสั่งอะไรกะพวกกระผมก็สะดวก    ไม่เปลืองกระสุนไม่เปลืองน้ำมันขอรับ